" Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą..."

Kilkanaście minut temu zawył buczek. Syrena równo o 17 - tej oznajmiała godzinę "W". Gdyby nie jej dźwięk zapomniała bym, że to dziś - ot błogi i bezpieczny marazm codzienności.
Z perspektywy czasu i pokolenia, które wojnę widziało jedynie na srebrnym ekranie jest to wyłącznie symbol. Coś o czym możemy pamiętać, ale nie musimy. Abstrakcja. Tyle tylko, że dźwięk ten mnie samą wprawia w bolesną nostalgię. O ile w obecnych czasach na Powstaniu robi się biznes, tudzież kreuje animozję, o tyle ludziom, którzy doświadczyli tego piekła należy się zasłużona pamięć i nieśmiertelna minuta ciszy. 
Należało by na bok odłożyć dywagacje o moralności lub jej braku w tym zrywie. O słuszności Powstania lub jej niedostatku. I w końcu o słowiańskiej duszy niepokornej, która w polaku jest jak granat odłamkowy. Tej, która każe porywać się, składać w ofierze i odradzać jak przysłowiowy feniks z popiołów. Duszy sarmaty na zagrodzie, przed którym drżeli sąsiedzi drwiąc, że gwałtownik i szaleniec z tych co to z szablą na czołgi. Gdzie drwina i szyderstwo strachem było podszyte. Należało by...

Tymczasem hekatomba jaką było Powstanie Warszawskie jest kolejnym przyczynkiem do udowadniania sobie na wzajem polskiej głupoty, krótkowzroczności i bicia piany. Przodują w tym media głównego nurtu, jakby pochylenie się na anonimowymi niemal rzeszami powstańców i cywilów poległych podczas trwania Powstania było ujmą. Obrzydza je się zatem zamiast zacząć oddzielać waleczność, odwagę i poświęcenie ludzi walczących, dla których w większości życie się dopiero zaczynało, jak i straszliwą tragedię cywilnych mieszkańców od niedorzecznych decydentów, którzy nawołując do zrywu pozwolili na uśmiercenie miasta i mieszkańców w imię politycznych interesów. Ponadto dysputy i rozprawy nad całokształtem politycznym, po fakcie są ciut spóźnione. Podobnie jak nie na miejscu kpiny z obchodów rocznicy. Biorąc pod uwagę upływ czasu niewielu z tych, co ten koszmar przeżyło może jeszcze osobiście brać w rocznicy udział. Zatem choćby z szacunku dla wieku jak i w imię wolności należało by nie przeszkadzać i nie oczerniać.
Jako jeden z nielicznych narodów nie potrafimy szanować nie tylko siebie na wzajem ale i pamięci o zmarłych. Ich ofierze, odwadze. Nikt z tych młodych ludzi nie umarł ot tak sobie, innym na złość. Nie umarł po to, żeby za 60 lat jakiś socjopata powiedział o nim, że frajer co to w kalendarz kopnął w imię cudzych biznesów. Nie wie miernota, że czasem lepiej umrzeć walcząc, niż czekać bezczynnie na śmierć.
Trzeba pamiętać o tych chłopcach, kobietach dzieciach, żeby ta krew jak to mawiał Adam Miauczyński w piach nie poszła. Nie odbierajmy tym krwawym żniwom sensu. Miejmy w pamięci te anonimowe rzesze choćby ze zwykłej ludzkiej przyzwoitości, empatii. 
Historia Powstania Warszawskiego to nie lamus, do którego można wrzucić każdy zbędny, zapomnimy śmieć. Dlatego bądźmy dumni i pokażmy, że coś z tych chłopców z tamtych lat  w nas żyje. Że rogata, słowiańska dusza to nie mit. A Polacy to nie naród, który najłatwiej skłócić, odwrócić przeciw sobie i zmanipulować ze szczętem. 
I dla jasności: nie jestem prawa ani lewa. Z patriotyzmem też nie zawsze mi po drodze. Jestem  z tych, co szanują ludzi i pamięć o nich.

Dobrze, że technika znajduje zastosowanie w czymś pożyteczniejszym, niż wymyślanie kolejnych dupereli do telefonu komórkowego, który w niedługimi czasie stanie się skrzyżowaniem telewizora z pralką, a telefonem jedynie z nazwy :P 




Pozdrawiam.