Jak mawiał trener Piechniczek: „Nie ma czasu na fair play”. *

Przy weekendzie o pracy będzie.
Że jestem prawicą sadysty wiadomo wszystkim. Prócz zamiłowania w statystowaniu wiszę na linii ćwierkając niczym zachrypnięty słowik i zapełniam terminarze wizyt. Nie tylko tylko pacjentami z masochistycznymi upodobaniami ;) Dla nie zorientowanych w temacie podpowiem, że moja szefowa, to nie domina, a ja nie portierka w przybytku  uciech wątpliwych i niewątpliwej rzeżączki ;)

Otóż zdarza się często, że ludzie nie słuchają co się do nich mówi. To standard. Podobnie jak to, że nie widzą kartek z informacjami wywieszonymi na drzwiach na wysokości oczu, po czym strzelą focha, że informacji nie ma, albo czytają co na kartce stoi, ale zrozumienia w tym brak. Przyzwyczaiłam się. Tłumaczę jak dzieciom, z kartkowego na ludzki, wskazuję drogę jak się zgubią ( jak latarnik prawie ;) ) A gubią się często, bo przychodni w budynku jest cztery. Każda ma innego właściciela i zatrudnia innych lekarzy, oraz zajmuje inne piętra. Normalnie nawigacja by się przydała. Klarowała by jasno którędy do kogo wejściem od frontu, a jak od parkingu i na którym piętrze skręcić w prawo, na którym w lewo i numer drzwi. Dla mających wątpliwości nazwisko łapiducha wraz ze specjalizacją.
Z pacjentami face to face, z reguły problemu nie ma. Człek się uśmiechnie zażartuje rozładuje atmosferę, jak przyciężka. Telefonicznie niby łatwiej, tymczasem taka telefoniczna anonimowość sprawia, że wkradają się złośliwe tony i pretensje. Z jednej i drugiej strony. Czas i praktyka czyni mistrza, więc gdy tylko słyszę dzwonek ostrzegawczy we własnym tembrze głosu upominam w myślach samą sobie, czasem karcę, nawet poobrzucam inwektywami i wrzucam na luz. Dorosła baba jestem i wiem, że to nie emocje mają mnie, ale ja mam emocje - ta prosta zasada nie sprawdza się jedynie przy prawku. Nie sprawdziła się również przy jednym, na szczęście jedynym dotychczas, szczególnym telefonie. Niezwykłość tej rozmowy sprowadzała się do tego, że  odbywałam taką po raz pierwszy. Niestety w trzech rundach, czwartą wygrał mój rozmówca walkowerem. Nie odebrałam. Później szef mi powiedział, że on ma to na co dzień i  an face i przejmować się nie ma czym. Nie zmienia to faktu, że facet podniósł mi ciśnienie i wprawił w zdumienie brakiem kompetencji zawodowych, zakładając, że faktycznie uprawiał zawód medyczny.
W każde środowe popołudnie siedzę sobie sama  na recepcji, odbieram telefony, czekam, aż przyjdą lekarze. W międzyczasie trochę pracuję przy komputerze, trochę serfuję , generalnie odpoczywam. Zadzwonił tel z zastrzeżonego. Pan o profesjonalnym pełnym energii, powiedziała bym nawet wyćwiczonym głosie przedstawił się z imienia i nazwiska po czym zapytał o konkretnego lekarza, czy przyjmuje. Ja mu że owszem. Dzień taki pora, taka, a taka.  Bułkę przez bibułkę pełna kulturka. Po czym wypala, że on nie chce w kolejkę, ale do karty mamy żeby mu zajrzeć, bo mama w szpitalu i potrzebna do leczenia historia choroby. Powiedziałam chłopu, że z tym to do lekarza bezpośrednio, bo dostępu i uprawnień do przeglądania kart nie mam. Pan się lekko zjeżył ale podziękował rozłączył się i zadzwonił na komórkę lekarza, by po dziesięciu minutach znów dzwonić na rejestrację z pretensją, że lekarz nie odbiera. Jak by to była moja wina. Po czym żąda wglądu do kart, na co ja mu, że nie mogę, bo obowiązuje mnie ustawa o ochronie danych osobowych oraz tajemnica lekarska.W skrócie wyglądało to mniej więcej tak:
Pan odparł:
- Bzdura, też pracuję w służbie zdrowia
- To zapewne pan o tym wie. Jak i o tym, że historia jest często prowadzona elektronicznie, a papierowa zamknięta ustawowo w szafkach i na klucz.
- Nie, ja mam dostęp do wszystkich kart i archiwum. Mogę je dowolnie przeglądać.
Tu się zastanawiać zaczęłam czy faktycznie w służbie zdrowia, bo prędzej w szpitalnej kotłowni skoro taki niekumaty. Albo głupa rżnie i chce mnie wkręcić. Rozumiem też, że może stać w obliczu być, albo nie być własnej matki, ale to nie usprawiedliwia pewnych zachowań jak i łamania procedur, których i tak złamać nie była bym w stanie. Chyba, że wytrychem.
- Nie wiem gdzie pan pracuje  i w jakiej placówce, ale w naszej nie uskuteczniamy tego typu praktyk, co więcej nie mam nawet fizycznie dostępu do kart pacjentów innych niż stomatologiczni.
W tym momencie zaświtało mi w łepetynie, że to może poducha z GIODO. Facet międzyczasie dostał wścieklizny. Odszedł w niebyt namaszczony, lepki jak tona lukru  głos.
- Widzę, że się nie dogadamy! To oburzające, że pracując w tym samym resorcie nie możemy sobie pomóc. Pani nie powinna pracować z ludźmi! Nie można się z panią dogadać, co więcej tworzy pani sztuczne przeszkody, utrudnia operację matki i odpowie za pogorszenie jej stanu i śmierć!
Ta... Najpierw sugestia o wspólnocie interesów, teraz szantaż emocjonalny....
- Te przeszkody, to prawo proszę pana, a nie dogadamy się ponieważ ja poniosła bym konsekwencje ujawniania stanu chorej, jak i bezprawnego włamania się do bazy danych. Takie sprawy już były, o czym pan z pewnością wie, skoro pracuje w służbie zdrowia.
W tym momencie usłyszałam, że jestem potworem, niegodnym powietrza zużywać, że życzy mi z całego serca, by moja matka, ojciec, babka cierpieli stokrotnie bardziej niż jego matka. Z czystej przekory poodwiedzałam mu wówczas, że jestem sierotą. Na takie dictum telefoniczny psycholog oznajmił, że to z całą pewnością powód mojej bezemocjonalnosci, braku empatii i sadyzmu. Potwierdziłam, że oczywiste jak najbardziej. I na końcowe powtórne życzenia wszystkiego najgorszego plus epitety o stanie mojego prowadzenia się odpowiedziałam: dziękuję wszystkiego najlepszego i żegnam.
Bycie prawicą sadysty do czegoś zobowiązuje :(

* cytat - Wilq Superbohater.


Pozdrawiam.