Po imprezie...

...syndrom dnia poprzedniego goiłam starannie ;)
Nie żebym jakoś dużo wypiła. Ot na tyle rzadko to robię, że jak już zacznę, a i pogadać jest z kim, to tak człowiek cedzi, aż do momentu kiedy idzie pohulać na parkiecie, ale stabilność i pion zachowuje. W zasadzie niepokój o zachowanie stabilności wprowadzały jedynie szpilki, od których odwykłam. Dlatego za stołem głównie siedziałam :)
Było pysznie. Dosłownie. Jedzenie palce lizać. Flaczki lub rosołek , sztuka mięsa w sosie z zapiekanymi ziemniaczkami, plus dwa kolejne dania gorące w morzu sałatek, jajek w majonezie, nadziewanych, pomidorków, owoców mięsiwa i wędlin wszelakich. 

Cały dzień przed nic nie jadłam  z braku czasu, po czym polegam na dwóch pierwszych daniach. Objadłam się jak bąk, a że frykasy na stole, aż prosiły się o kosztowanie, przepijałam czystą, co by trawienie wspomóc i próbowałam ździebko wszystkiego. Tradycjonalistka jestem i fanka polskiej kuchni - tak lubię tłusto i mięsnie - więc smakowo byłam w siódmym niebie :)
Tance oczywiście też były, co prawda bez muzycznej pompy w postaci orkiestry dętej, czy nadętej. Dwóch panów z klawiszami i gitarą dawało radę. Generalnie jakieś dziewięćdziesiąt procent gości wywijało  hołubce po kwadracie w rytmie nieśmiertelnego przeboju Weekendu i tym podobnych - na przaśnego sylwestra niczym wiejskie wesele jak najbardziej przeca, dodatkowo organizowanego przy i przez OSP, dla rodzin i znajomych strażaków. Zatem ludyczne klimaty jak najbardziej były na miejscu.
Panie wirowały w pięknych toaletach. Panowie - sztuk kilka -  natomiast mniej się przyłożyli pod względem dbałości o szczegóły i przybyli w dżinsach i polówkach. 
Cały mój pobyt na imprezie był że tak ujmę doświadczeniem mającym na celu sprawdzić czy faktycznie lepiej balować i brylować na wychodnym i z pompą, czy w domowych pieleszach. Nigdy dotychczas na takich sylwestrach nie bywałam, więc czuję się usprawiedliwiona w mojej ciekawości. Było bardzo przyjemnie, wyszłam "do ludzi". Pojadłam smakołyków, trochę za dużo wypiłam (za cały rok ;)) - film mi się nie urwał i slalomu nie uskuteczniałam ;) -  za nieumiarkowanie i głupotę odpokutowałam, a wnioski po mimo przyjemnej oprawy i dobrej zabawy są takie, że wolę "białą salę". Napić się w domu, wznieść toast lampką szampana - nie lubię pierońsko cholerstwa - popatrzeć z synem i Piterem na petardy za oknem, po czym wskoczyć do łóżka i przytulić i spać snem sprawiedliwym.
Nie, to nie starość, to burzliwy życiorys z patentem na święty spokój :)

Pozdrawiam.