Zapachniało jesienią.

Czasy słodkiego nieróbstwa odchodzą definitywnie w niebyt. Czas wrócić do rzeczywistości, a rzeczywistość niestety nawet przez różowe okulary wygląda tak, że nie wygląda. Nie chce mi się nawet myśleć, czytać, oglądać newsów. Zmęczyłam się polityką, albo też jej konsekwencjami: geopolitycznymi, krótkowzrocznością, brakiem dobrej woli. Nieważne. Wolę tymczasem zupełnie nie feministycznie kalać - ta zniewaga krwi wymaga ;) - własne gniazdo siedząc w kuchni pichcąc, wekując, jedząc i mając wyrąbane na wszystko. 





I tak ostatni tydzień minął mi pod znakiem egzaminów z inglisza - egzamin za mną, a szprecahć dalej nie umiem - jak i grzybobrania. 
Wychodząc z słusznego założenia, że nie lzia się uczyć na kwadrans przed ewentualną tragiczną konsekwencją nieuctwa jaką jest egzamin, poszłam nie naumiana. Za to szczęśliwa jak pijany zając. Podobnie jak pozostała piątka w nieuctwie współwinna. 
Wiadomym jest, przynajmniej w przypadku naszej szóstki co sprawdzone zostało i poparte doświadczeniem, że stres powoduje głupawkę. Nasza była pierwszorzędna. Dawno mnie tak paszcza nie bolała od śmiechu, a cudowna lekkość bytu przyprawiała o zefirkowaty nastrój.
No cudnie było. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak dobrze bawiłam. Po raz pierwszy od bardzo dawna poczułam się jak nastolatka na wciecze. A to za sprawą cytrynówki pitej w busie w drodze powrotnej - przewidująco, absolutnie nikt nie pisał się na jazdę własnym autem ;) Deprawowaliśmy pasażerów własną wesołością. Widać takie czasy, że beztroska gorszy. Abo też nasze polskie zamiłowanie do gremialnego ponuractwa. W każdym razie najpewniej popełniliśmy jeden z grzechów śmiertelnych nieistniejącego kodeksu pasażerów, bo ci się na nas boczyli okrutnie, a zaznaczyć muszę, że cytrynówkę ową piliśmy bardzo dyskretnie i w ilości znikomej. Rozmowy zaś, bardzo kulturalne dotyczyły permanentnej beki z samych siebie i egzaminu. Ten po mimo braku płynnej wymowności - płynów  wyskokowych nie uzupełnialiśmy przed, stad brak płynności w wymowie ;) - przebiegł w iście rozrywkowej atmosferze. Bo już na wstępie zdębieliśmy widząc wygalantowanych współtowarzyszy niedoli - gajery, żakiety, elegancja Francja - gdy my sami od arbaita oderwani poszliśmy jak staliśmy ;) Czyto, schludnie, czarno biało, ale bez fanfar i ekstrawagancji przeca. Więc by sobie samopoczucia nadwątlonego samym faktem nadciągającego egzaminu nie psuć bardziej, obśmialiśmy swoje faux pas bezlitośnie. I tak nam do końca zostało. Łącznie z beką z kolegów, którzy na ustnym umawiali się na disko i rwanie lasek po robocie na six o 'clock  am :P Stres nie zna czasu ani godziny ;)
Po cytrynówce była knajpka. Piwko i pizza -  żadnego z nas  wynalazki takie jak sushi nie przekonały ;) Powtórkę szykujemy za dwa miesiące jak wyniki przyjdą z Frankfurtu. Nie pytajcie czemu z Frankfurtu, bo nie wiem. Tym bardziej, że to egzamin z angielskiego był ;)

Na grzybobraniu natomiast, które uskuteczniałam z Asią i psiowymi zwyczajnie zgubiłyśmy się. Zaczyna nam to wchodzić w nawyk. Tradycją sięga zeszłego roku, kiedy to po raz pierwszy i jak się okazuje nie ostatni zgubiłyśmy się w lesie, w którym grzyby zbieramy od lat. Asia uparcie twierdzi, że to przez babinę spotkaną w zeszłym roku, z którą ucięłam sobie niewinną pogawędkę. Widać, źle mi z oczu patrzyło, bo czy to za moją sprawą, czy też ówczesnej Asiowej lektury imć pana Stefana Dardy o tytule "Czarny Wygon" - swoją drogą polecam - po której w lasach oczekiwała na każdym kroku upiorów, utopców, a po babinach złych intencji poplątało nam ścieżki. I tak pląta do dziś. Nawet psy nie pomogły, bo trzymając się nas zgubiły się wespół zespół. A gps zgubił zasięg. W efekcie gubienia zabrakło nam toreb na grzybki, a o prawdziwsze zdumienie i refleksje nad naturą rzeczy przyprawiło nas spotkanie Asiowego pierworodnego w głębi lasu, kiedy to szukałyśmy żywej duszy, co by o zagubioną drogę pytać. Młody z bracią harcerską w ilości sztuk dwóch wędrował na punkt zborny. Czasem, jak się później okazało nawet wpław ;)
W świetle wczorajszych dokonań resztę dzionka i dzisiejszy ranek spędziłam przy czyszczeniu, segregowaniu suszeniu i wekowaniu grzybów. A sosu grzybowego ja, młody i Piter nie tkniemy jakiś tydzień. Mniej więcej. W każdym razie do momentu kiedy po zamknięciu oczu nie przestaniemy mieć grzybowych powidoków ;)

Prolog w świętowaniu egzaminu. Epilog w październiku będzie :)

Pozdrawiam.